Film müzikleri… Bir sahneye eşlik etmek üzere en belirgin atmosfer tamamlayıcı olarak müzik… Eğer söz konusu işi yapan titiz bir yönetmense; sözgelimi 24. sahne için, en az kadın karakterin küvetin kenarında otururken mi, yoksa ayna karşısında mı o en can alıcı konuşmayı yaptığı ne kadar önemli bir detaysa; o sahneyle ilişkilendirilecek parçanın seçimi de öyle bir detaydır. Hikâyenin ve görselliğin yaracağı ruh kisvesine ek olarak, tamamlanmış bir film için benden bir albüm seçmemi isteseler ve deseler ki; bu albüm yaratacağı hisler bütünü ile bu filmi tamamlasın, seçimim Home Video’nun No Certain Night or Morning isimli albümü olurdu, Wes Anderson’un Royal Teenenbaums isimli filmi için. Hikâyenin içindeki sürükleyicilik ve eğlendiriciliğin dinleyiciyi yönlendirdiği en belirgin doğrultu, sürprizlerle dolu karamsar bir drama…
Evet, Home Video’yu oluşturan Collin Ruffino ve David Gross’un hikâyesinden, inceden neşeli ve eğlendirici sürprizlerle bezeli bir hüzün karmaşası çıkmış ortaya. Hizmetçilerinin, kendisine üzümler soyup yetirdiği bir Louisiana şatosunda büyüdüğünü iddia eden bir ressamın sanat dersinde tanışıyor ikili. İlerleyen arkadaşlıkları bir işbirliğine dönüşüyor ve Collin’in yönetip David’in rol aldığı, sonraları gruba ismine verecek olan bir kısa film projesiyle pekişiyor ilişkileri. Lise döneminde Collin, The Great and Secret Show isimli bir toplulukta çalarak müzikle alakasını güçlendirirken, o yaşına kadar popüler müzikle hiçbir ilişiği olmamış klasik eğitimli piyanistimiz David’in topluluğa katılmasıyla, klavyeler bir profesyonele teslim edilmiş oluyor. Lise hayatının sona ermesiyle topluluk dağılıyor ve ayrı sahnelerde çıkıyor Home Video üyeleri bu kez karşımıza. Gelecek planları , artı kişisel ilgi alanları David’i Boston’a müzik ve felsefe eğitimi almaya yönlendiriyor; Collin’i ise New York’a sinema okumaya…Bu süre içersinde Collin müzikten kopmuyor, David ise Collin’den; ve her yaz tatilinde bir araya gelip beraber çalışmaya devam ediyorlar. Üniversite hayatının da bitmesi ile ikilimizden David New York’a yerleşiyor ve bu süreçte, bahsi geçen Home Video serüveni start alıyor. 2003 kışında ilk parçaları ve albümlerinin kapanış parçası olan Melon’u kaydediyor ikili, takiben birkaç parça daha kaydedip plak şirketlerine yollamaya başlıyorlar. Warp bu, yeteneğin kokusunu alır tabi, daha canlı performanslarını bile görmeden ikilimizle bir anlaşma imzalayıp 2004 Haziran’ında That You Might, onu takiben ise Kasım’ da Citizen kısa çalarlarını yayınlıyor. That You Might parçaları BBC radyosunda dönerek İngiltere müzik çevrelerinde ilgi çekmelerine sebep olurken, Citizen kısa çaları ile de Rolling Stone dergisinin gündemine geliyorlar. Ardından, çıktıkları Avrupa turnesinde Blonde Redhead üyeleri öyle etkileniyor ki müziklerinden, ikilimiz onlara eşlik etmek üzere bir Kuzey Amerika turnesine davet ediliyorlar. Takiben ise Radio 4, Pinback, Colder, His Name is Alive gibi topluluklara ön grup oluyorlar. 2006 Kasım’ında ise ilk albümleri No Certain Night or Morning yayınlanıyor, ama bu kez Defend Music etiketiyle. Elektronik müzik dünyasının en dikkat çekici isimlerinden olan Squarepusher, Boards of Canada, Autechre, Aphex Twin, Jamie Lidell gibi yıldızları bünyesinde bulunduran Warp Plak Şirketi bu gelecek vadeden ikiliyi nasıl ellerinden kaçırıyor akıl sır erdirebilmiş değilim.
İlk albümleri, No Certain Night or Morning; kabaca bahsedilen bu hikâyenin yansıması gibi, oldukça samimi kahramanlarımız albüm boyunca. New York hayatının karmaşasına, kalabalığın içinde yalnız olmaya, geleceğe dair umutsuzluğa ve aşkı bekleyişe dair itiraflarda bulunuyorlar. Beste yapısındaki doyuruculuk, akılda kalıcı melodiler, gitar tonlarındaki -efektlere rağmen elde edilen- yalınlık, yüksek metronomda akan enerjik drum machine üretimleri, ve Tom Yorke’u çağrıştıran son hece uzatma obsesyonlu vokal stili; uzuvlarınızla eşlik etme arzunuza karşı koyamayacağınız dinamikliğin, ve bu sürükleyiciliğin içinde akan karamsarlığın işaretçileri. İkiliğinin üzerinde etkisi olan isimlere değinirsek; Nine Inch Nails’ın endüstriyelliğinin sakinleştirilmiş ve isyanı tımarlanmışı, Depeche Mode’un elektronik müziği rock’a dahil etmedeki ustalığının amatörleşmişi, Boards of Canada’nın titizliğinin hafiften gelişi güzelleştirilmişi ve Radiohead’ın karanlık yanının az biraz umut katılmışı denebilir Home Video’nun müziği için. Sözü vokalist Collin’e bırakırsak “ duygusal ve sinematik ” en yalın söz öbeği müziklerine dair.
Açılış parçası Sleep Sweet ile başlayan dans etme isteği tüm parçalar boyunca devam ediyor. Penguin’de ise “Burada oturdukça aptallaşıyorum, hayatımın değişmesini ve gölgelerin yer değiştirmesini beklerken. Beynim bir ahmak tıpkı, yeteri kadar büyüdüm duvarları yıkmak ve bu sahneden uçmak için.” diyerek bu karamsarlığa dair yakınmalarda bulunuyor kahramanlarımız, bu parçanın aynı zamanda DFA’nın yaptığı bir remixi de mevcut. Topluluğun aynı zamanda ilk kısaçaları olan That You Might’ta ise sert kickler, fade out efektlerinin oldukça belirgin olduğu isyankar klavye melodisi, albüm boyunca süregelen enerjinin çiziyor. Birçok elektronik müzik topluluğu gibi parçaları kendileri kaydettikten sonra canlı performansa göre yeniden düzenleyip, sahnede görsellerin yanı sıra, davulda Jim Orso eşlik ediyor ikilimize.
Home Video sahnede; Home Video Dj setlerine sızdı, sızıyor, sızmaya da devam edecek ve biz keyifle dans ediyoruz. Dansımızla ya da tempo tutarak eşlik etmemeyi olanaksız kılan sert ve enerjik vuruşların, akılda kalıcı melodilerin ötesinde bu sahnenin odak noktası, belki de birer parça her birimizin hikâyesinde... Soyutlanma, yabancılaşma, kalp kırıklıkları, varoluşsal sorgular, değişimi & daha iyiyi bekleyiş, yalnızlık... Tesadüfler eşliğinde hikâyeye dâhil olan aşk kırıntıları, şefkat ve umut kıvılcımları akıp giden… Sanırım onlar ilerleyen zamanlarda da bunlardan bahsetmeye devam edecekler. Hayır, dans etmeyi kesmemeliyiz. Biraz kulak versek yeter.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder